کوچه لولاگر، جشن دیزاین

کوچه‌ی لولاگر در روایت پرومتیک، نقطه‌ی رهایی دیزاین از فضای نمایشگاهی است؛ جایی که دیزاین از دیوارها بیرون می‌آید و به کوچه و خیابان می‌رسد؛ به زندگی واقعی، به گفت‌وگو، به حرکت جمعی.
در این فضا، پرومته دیگر تنها نیست. آتشِ خلاقیت میان مردم تقسیم شده است: در گفت‌وگوها، در کارگاه‌ها، در بازی نور و صدا. کوچه به آزمایشگاه زنده‌ای از دیزاین شهری تبدیل می‌شود؛ جایی که مرز میان مخاطب و خالق از میان می‌رود.
چیدمان‌ها و کارگاه‌های این بخش، دیزاین را به یک عمل اجتماعی بدل می‌کنند. بازدیدکنندگان می‌توانند در روند ساخت، تجربه و تغییر مشارکت کنند؛ دیزاین در اینجا دیگر محصول نیست، بلکه فرآیند است؛ گفت‌وگویی میان ذهن‌ها و دست‌ها.
کوچه لولاگر به‌عنوان یکی از قدیمی‌ترین گذرهای تهران، خود حامل تاریخ و حافظه‌ی جمعی است. در پرومتیک، این حافظه دوباره بیدار می‌شود؛ نه با بازسازی گذشته، بلکه با احیای روح تعامل و هم‌آفرینی. نور، رنگ و صدا در این فضا به‌گونه‌ای دیزاین شده‌اند که جریان زندگی شهری را برجسته کنند؛ از سکون به حرکت، از فردیت به جمع، از مشاهده به مشارکت.
این بخش، جشنِ دیزاین است، نه به معنای پایان، بلکه به‌عنوان آغاز فصل تازه‌ای از دیزاین شهری. پرومته این‌بار نه آتش را می‌دزدد، بلکه آن را با دیگران تقسیم می‌کند.
کوچه لولاگر در پرومتیک یادآور این نکته است که دیزاین، در نهایت، وقتی به شهر و مردم بازمی‌گردد، کامل می‌شود