مجموعه معاصر سو، امید آخر

در مسیر پرومتیک، مجموعه معاصر سو لحظه‌ی بازسازی و امید است؛ نقطه‌ای که پس از آفرینش، آتش، دانش و حرکت، انسان در برابر نتیجه‌ی خلاقیت خود می‌ایستد و به جست‌وجوی معنا ادامه می‌دهد. اینجا، دیزاین نه تنها ابزار ساختن، بلکه نیروی التیام‌بخش و نوساز است.
مجموعه معاصر سو در این پروژه به تجربه‌ی دیزاین به‌مثابه «بازآفرینی» می‌پردازد. آثار ارائه‌شده در این فضا؛ از چیدمان‌های نوری تا دیزاین‌های معاصر با محوریت رنگ، بافت و فضا، نشان می‌دهند چگونه در دل بحران، هنوز امکان ساختن وجود دارد. نور در اینجا استعاره‌ای از امید است؛ نوری که نه از بیرون، بلکه از درون می‌تابد.
از نظر کیوریتوریال، این فضا بر مفهوم «دیزاین به‌عنوان بازسازی» متمرکز است؛ یعنی دیزاین به مثابه کنش احیای زندگی. هنرمندان و طراحان حاضر در این بخش، هر یک در اثر خود، نوعی نظم تازه از دل آشفتگی می‌سازند. آثار آن‌ها یادآور قدرت دیزاین برای بازتعریف شرایط است؛ همان‌طور که پرومته پس از رنج، امید را به انسان هدیه کرد.
در چینش آثار، تأکید بر پیوستگی میان سکوت و روشنایی است؛ رنگ‌هایی که میان سردی و گرمی، میان مرز زوال و تولد حرکت می‌کنند. فضاهای باز و مینیمال گالری، امکان تنفس را فراهم می‌کنند؛ جایی برای تأمل و بازنگری در خودِ مفهوم «نور» به‌عنوان ماده‌ی دیزاین.
در نهایت، گالری سو با عنوان «امید آخر»، نه پایانی بر روایت، بلکه لحظه‌ای از بازنگری است؛ جایی که پرومتیک از افسانه فاصله می‌گیرد و به انسان معاصر بازمی‌گردد؛ انسانی که هنوز می‌تواند بسازد، بیندیشد و دوباره آغاز کند.