خانه دو‌در، آتشِ زندگی
خانه‌ی دو‌در، در قلب روایت پرومتیک، نقطه‌ی ورود آتش از افسانه به زیست انسان است؛ جایی که نور از قلمرو خدایان خارج می‌شود و در خانه‌ی انسان مأوا می‌گیرد. این فضا به‌عنوان یکی از مهم‌ترین ایستگاه‌های مسیر، تجربه‌ای دو‌لایه را در خود جای داده است: حرکت، جریان، و در نهایت، آرامش.
در طبقه‌ی همکف، آثار پاپیه ماشه احمد امیرخانی، مفهوم «جریان» را به‌عنوان استعاره‌ای از پویایی زندگی انسانی بازنمایی می‌کنند. فرم‌های نرم، سیال و درعین‌حال متراکم او، یادآور کیفیت تغییرپذیر ماده‌اند؛ گویی از خاکِ پرومته برآمده‌اند و هنوز در حال شکل‌گرفتن‌اند. در اینجا، حرکت نه‌فقط درون ماده، بلکه درون اندیشه جریان دارد؛ از زمین به بالا، از فرم به معنا.
در طبقه‌ی بالا، مجموعه‌ی «روشندان» از آرش حیدریان، پیوندی میان معماری، نور و دیزاین معاصر برقرار می‌کند. این مجموعه از پدیده‌ی روشندان در گنبدهای ایرانی الهام گرفته است؛ روزنی که نور را مهندسی می‌کند و فضا را از تاریکی می‌رهاند. در این خوانش، نور دیگر صرفاً عنصر تزئینی نیست، بلکه عامل دیزاین است؛ نیرو و منطق شکل‌دهنده‌ی فضا.
در این فضا، پرومته دیگر خدای آتش نیست، بلکه در نقش طراح ظاهر می‌شود؛ طراحِ نور، طراحِ فضا، و طراحِ زندگی. خانه دو‌در، این مفهوم را به سطحی ملموس ترجمه می‌کند: دیزاین نه به‌عنوان تزئین، بلکه به‌عنوان جوهر زندگی روزمره.
هم‌زمان، در بخش کارگاهی فضا، بازدیدکنندگان می‌توانند در فرآیند دیزاین نقش بگیرند؛ تجربه‌ای مشارکتی که در آن بیننده از تماشاگر به خالق بدل می‌شود. در اینجا، روایت پرومته با زندگی معاصر تلاقی می‌کند: دانشی که زمانی از خدایان ربوده شد، اکنون در اختیار همه است.
«آتش زندگی» نه درباره‌ی قدرت، که درباره‌ی معناست؛ درباره‌ی اینکه چگونه دیزاین می‌تواند زیستن را بازآفرینی کند
اینجا راهت رو پیدا کن!
